parıltı

Bu narin muzikle  bilgisayarının başına oturmuştu çocuk ..
Kalıbı  kasvetliydi bakışlarından içten gelen bir gülümseme vardı ..
Ama herkesten saklayamadığı birşey vardı !
O güzel gülen gözler derinden bir şey saklıyordu sanki..
Bir şeylerin özlemini çekiyordu çocuk ..
Gitmek istemiyordu gitmemeliydi ama gitmek  zorundaydı ..
Gözlerinden yaş akmayacak kadar hüzünlüydü..
Onun hüznü böyleydi  gülerken ağlayabilenlerdendi oda..
Ama herşeye  rağmen o tebessümü ah o tebessüm ..
İşte onu ayrıcalıklı güçlü tutan en büyük iksiri..

Dışarı baktı çocuk bakmasıyla kafasını indirmesi bir  oldu..
Bir şeyler  tersti sanki ..
İçindeki sonsuzluk özlemi  birden nüksetti ..
Kanser gibi vücuduna yayıldı tüm hüzünler yaşadıkları ..
Ne yaşamıştı bu çocuk ..
Kelimelere sığdırıp kimseye anlatamıştı ..
Boşluktamıydı boşluktaysada neyin boşluğuydu bu ...

Aniden gelen bir sesle kendine geldi bu koca çocuk ..
O boş bakan gözlerin altı hafif  kısılıp tebessüm göstermeye başladı  çocuk ..
Ama garip birşey  vardı ki o tüm hüznü bir anda dağılmıştı ..
Bir anda başka biri olmuştu sanki ..
İçindeki duygular bile değişmişti..
Kendinimi kandırıyodu.
Eğer kandırıyorsa kendine karşı nasıl bu kadar etkili oluyodu ..
Noldu çocuk naptın kendine  nasıl güldün birden..
Etrafına nasıl birden ışık saçar oldun..

Gene tek kalmıştı  valizine  son kez  baktı  son eşyalırını koyduktan sonra onu nazikçe  kapattı..
Kısık bir  gülümseme  kimse  duymasın der gibi ..
Aslında  hüzünlüydü  kendine mi gülüyordu acaba..
O hüznün verdiği güçle  valizi yüklendi merdivenler aşağıya yarı insan yarı tanrı gibi indirdi..
Sırtı dikti karşısındakilere beni merak etmeyin der gibi bir görüntüsü vardı..
Ve yine gülümsüyordu ..
Hep gülümsüyordu ..
O korkunç çığlıklarından böyle  kaçabiliyordu..

Evine  son bir  bakış attı çocuk ..
İçtenlikle  gülümsüyordu ama dikkatli bakıldıgında sanki bir soru soruyordu ...
"eskisi gibi geri dönebilecekmiyim"